ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ - Ήλιο

Ευχαριστούμε όλους εσάς που έχετε στείλει μαντινάδες και παροτρύνουμε τους νέους επισκέπτες του site μας, να μας στείλουν κι αυτοί τις δικές τους να τις δημοσιεύσουμε!

Βρέθηκαν 79 καταχωρήσεις σε 2 σελίδες
Σελίδα 2
«  ‹  1 2  ›  »
Ήλιε μου παψε να 'ρχεσαι
κάνε μου αυτή τη χάρη,
γιατί στα όνειρα χαρά
μου φέρνει το φεγγάρι.
Ώρα που ο ήλιος την αυγή
την πρώτη αχτίδα βγάνει,
η σκέψη σου ποδαρικό
έρχεται και μου κάνει.
Ήλιε μου κι ας’ τηνε να βγει
πρώτη στο παραθύρι,
να δεις πως άδικα γυρνάς
στο κόσμο κακομοίρη.
Ο ήλιος όταν πρωτοβγεί
κάνει στη γης παιγνίδια,
όπως τα μάτια σου τα δυο
με τα γλυκά σου φρύδια.
Να’ μουν ο ήλιος τ’ ουρανού
συχνά να σε θωρούσα,
μιαν ηλιαχτίδα να’ στελνα
γλυκά να σε ξυπνούσα.
Τώρα που ο ήλιος χάνεται
και παύει πια να λιάζει,
εγώ για σένα καίγομαι
κι άλλος σε αγκαλιάζει.
Για μένα ο ήλιος έδυσε
για πάντα στη ζωή μου,
αφού εκείνη π’ αγαπώ
δεν είναι πια μαζί μου.
Αν στα βαθειά μεσάνυχτα
ο ήλιος ξεπροβάλει,
τότε και ‘γω μες την καρδιά
θα βάλω αγάπη άλλη.
O ήλιος το βασίλεμα
σ’ ακούμπησε στα χείλη,
και πήρε ο ουρανός φωτιά
και κέντησε το δείλι.
Ήλιε που βγαίνεις την αυγή
αν δεις την αγαπώ μου,
την περιμένω να της πεις
πάντα στο όνειρο μου.
Μακάρι να γινότανε
να είσουνε κοντά μου,
να πω του ήλιου να μη βγει
μη φύγεις μακριά μου.
Ήλιε που βγαίνεις το πρωί
με τη ξανθιά μορφή σου,
τι κάνεις όταν αγαπάς
θέλω τη συμβουλή σου.
Ήρθε κι απόψε στ’ όνειρο,
κι απάνω που με φίλιε,
εβγήκε και ξημέρωσε,
ανάθεμα σε ήλιε.
Πρωτού ο ήλιος να φανεί
τσ’ αχτίδες του ν’ απλώσει,
το’ χεις αυγή μου τ’ όνειρο
α-που ‘πλαθα σκοτώσει.
Ήθελα να’ μουν σύννεφο
κι εσύ ο ήλιος όμως,
να σε γκαλιάζω την αυγή
να νεφαλιάζει ο κόσμος!
Όταν βρεθούν στου σκοταδιού
την ήρεμη γαλήνη,
τι κάνουν άραγε μαζί
ο ήλιος κι η σελήνη.
Μοιάζουν πολύ τα μάθια σου
του ήλιου κι ας μη θένε,
κι αν πολύ ώρα τα θωρώ
το πρόσωπό μου καίνε.
Ωσάν την σπίθα λαμπερό
είναι το πρόσωπό σου,
και δέκα ήλιους ξεπερνά
κάθε χαμόγελό σου.
Εφάνηκε και φέξανε
σκοτινιασμένα μέρη,
ήτομε σα να κράτουνε
τον ήλιο από το χέρι.
Σήμερα δεν θα το δεχτώ
τα μάτια μου να κλείσω,
του ήλιου την ανατολή
πρωτού να αντικρίσω.
Για χάρη σου παραγγελιά
του ήλιου έχω δώσει,
τις νύχτες που ‘μαστε μαζί
ν’ αργεί να ξημερώσει.
Λιάζει και κάνω σύννεφο
‘πο πάνω σου τη σκέψη,
το φως του ήλιου να μη βρει
τρόπο να σε χαϊδέψει.
Στον ήλιο στέκεις και αυτός
φεύγει και σκοτεινιάζει,
φαίνεται ντρέπεται πολύ
που εσένανε δε μοιάζει.
Κάθομαι μόνη και κοιτώ
τον ήλιο που θα δύσει,
μακριά από σένα φαίνεται
άχρωμη και η φύση.
Φονιά τ’ ονείρου θα σε πω
πάλι ζηλιάρη ήλιε,
γιατί ‘ρθες και με ξύπνησες
την ώρα άπου με φίλιε.
Ήλιε μου, όντε με θωρείς
και με γλυκοκαρφώνεις,
σαν το χιονάκι τσι κορφής
σιγά-σιγά με λιώνεις.
Μια αχτίνα άσε ήλιε μου,
και φώτισε και μένα,
και το σκοτάδι του μυαλού,
να μπει στα ξεχασμένα.
Κάθε αυγή παρακαλώ
τον ήλιο να αργήσει,
και λίγο ακόμα στη χαρά
του ονείρου να μ’ αφήσει.
Λαμπρέ μου ήλιε φωτεινέ,
τη γη όλη φωτίζεις,
κι από τον ουρανό ψηλά,
χρυσάφι λαμπυρίζεις.
«  ‹  1 2  ›  »