ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ - Σεβντά

Ευχαριστούμε όλους εσάς που έχετε στείλει μαντινάδες και παροτρύνουμε τους νέους επισκέπτες του site μας, να μας στείλουν κι αυτοί τις δικές τους να τις δημοσιεύσουμε!

Βρέθηκαν 232 καταχωρήσεις σε 5 σελίδες
Σελίδα 5
«  ‹  2 3 4 5  ›  »
Θέ μου κάνε με δεντρό
κι εκείνο κάνε χώμα ,
ν' αγκαλιαστούν οι ρίζες μου
με το δικό του σώμα!
Φεγγάρι μου εσύ ψυχή
φαίνεται πως δεν έχεις,
τόσους καημούς που κουβαλάς
να φέγγεις πώς αντέχεις!!
Άνε μου πεις χωρίζουμε
και φάω τέτοιο χτύπο,
φωθιά θα βάλω στο κορμί
με αναπτήρα ζίπο!
Ωσάν το ξωμονάστηρο
που δεν το λειτουργούνε,
μοιάζει εκείνος π ΄αγαπά
και δεν τον αγαπούνε!
Μόνον εκείνος π ΄αγαπά
μπορεί να το πιστέψει,
πως της αγάπης ο καημός
τη σταματάει τη σκέψη!
Εγώ ζητώ τον ασκιανό
αν έχει και κρυγιότη,
γιατί καψώνει με ο σεβντάς
που 'χει η παντέρμη νιότη.
Σαν κατσιφάρα, σα βροχή
μέσα στην καταιγίδα,
κρύβει η μαθιά σου κοπελιά
του έρωτα παγίδα.
Αν δε μπορείς να κοιμηθείς
σκέψου αυτή τη νύχτα,
να 'μαστε οι δύο μας αγκαλιά
σ' ενός σεβντά τα δίχτυα.
Την ώρα της ανάστασης
εστάθηκα με τρόπο,
ο στεναγμός μου τα κεριά
μη σβήσει των ανθρώπων!
Τα νέφαλα του ουρανού
μαυρίσανε και κλαίνε,
γιατί ανθρώποι που αγαπούν
για τον σεβντά τους λένε.
Δύναμη θέλει ν' αγαπάς
πράμα που 'συ δεν έχεις,
γι' αυτό στα πάθη του σεβντά
μη μπεις, για' δεν αντέχεις.
Σε κάθε μου ξημέρωμα
ήθελα καλημέρα,
ν' ακούω από τα χείλη σου
να ξεκινώ τη μέρα..
Οι θάλασσες οι ωκεανοί
κι οι ποταμοί του κόσμου,
είναι σταγόνα στο σεβντά
που 'χω για σένα φως μου!
Δεν το ξεχνώ το λυγερό
το όμορφο κορμί σου,
και πάντα ονειρεύομαι
να κοιμηθώ μαζί σου.
Μια πέτρα χτίζω δυο χαλάς
μα εγώ θα συνεχίσω,
μεσοχτισμένη τη φωλιά
δεν πρόκειται ν' αφήσω!
Aν ο σεβντάς σου είναι πολύς
εμένα είναι περίσος,
μα μ' ένα λάθος σου μπορεί
φως μου να γίνει μίσος!
Σε μαύρο σπήλαιο σκοτεινό
απού ποτές δε λιάζει,
εκιά με καταδίκασε
τσ' αγάπης το μαράζι!
Ένα γιατί ναι αφορμή
τα μάτια μου να κλαίνε,
ένα γιατί ώστε να ζω
τα χείλη μου θα λένε!
Όλοι μου λένε γιαντα κλαις
κι αν κλαίω ποιόν πειράζω,
βγάζω τον πόνο της καρδιάς
και βαριαναστενάζω!
Μοιάζει με το Βεζούβιο
εμένα η καρδιά μου,
ξυπνά και κάνει έκρηξη
μόλις σε δει χαρά μου!
Έφυγε μα τον αγαπώ
απ΄ το μυαλό δε βγαίνει,
εντάκαρε η σκέψη μου
και το νε προλαβαίνει!
Καίει ο βοριάς καίει ο νοτιάς
καίει το λευκό το χιόνι,
γιατί κι η φύση το 'νιώσε
πως έχω μείνει μόνη!
Κάθε πρωί σηκώνομαι
κάνω την προσευχή μου,
και το Θεό παρακαλώ
να ξαναρθεί μαζί μου!
Δεν θέλω να σε σκέφτομαι
ώρες που νιώθω μόνος,
γιατί διπλασιάζεται
στο πρόσωπό μου ο πόνος.
Στ' όνειρο βλέπω τη χαρά
μα δυστυχώς τελειώνει,
γι' αυτό κι εγώ τη βλαστημώ
κάθε που ξημερώνει.
Κάθε πρωί όντα ξυπνώ
ξανοίγω το σκοτάδι,
αφού η καρδιά μου η άμοιρη
έμεινε δίχως χάδι!
Είχα μια μέρα μια καρδιά
την έκαμες δικιά σου,
κι έμεινα μάτια μου γλυκά
μόνο με το σεβντά σου!
Φως μου τον αναστεναγμό
ποτέ δεν απαρνούμαι,
γιατί είναι ο τρόπος της καρδιάς
για να παρηγορούμαι!
Στα αποκαΐδια του σεβντά
τη χόβολη σκαλίζω,
να βρω μια σπίθα του έρωτα
μικιό μου να ελπίζω.
Πόθε, καημέ, χαμόγελο,
σεβντά μου και έρωτα μου,
του ονείρου μου Βασίλισσα
έλα στην αγκαλιά μου!!!
Σου ζήτησα το χέρι σου
να βάλεις στη καρδιά μου,
να δεις πως τη κατάλαβε
ευθύς τη μοναξιά μου
Φεγγάρι μου ανε με δεις
τ' αστέρια να χαζεύω,
πρόβαλε όπου βρίχνεται
πε τση πως τη γυρεύω!
«  ‹  2 3 4 5  ›  »