ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ - Μοίρα

Ευχαριστούμε όλους εσάς που έχετε στείλει μαντινάδες και παροτρύνουμε τους νέους επισκέπτες του site μας, να μας στείλουν κι αυτοί τις δικές τους να τις δημοσιεύσουμε!

Βρέθηκαν 183 καταχωρήσεις σε 4 σελίδες
Σελίδα 2
«  ‹  1 2 3 4  ›  »
Πάρε τις αποφάσεις σου
γιατί εγώ τις πήρα,
και άσε τα υπόλοιπα
να τα φροντίσει η μοίρα.
Ήθελα και να κάτεχα
πως και τα καταφέρνει,
η μοίρα μου στον έρωτα
δεύτερο να με φέρνει.
Κάνε ευχή στον ουρανό
κι εγώ θα γίνω αστέρι,
να πέσω κι ότι επιθυμείς
η μοίρα να σου φέρει.
Περιπλανώμενο να ζω
με δίκασε η μοίρα,
μα με κρατούνε στη ζωή
μια αγάπη και μια λύρα.
Με τον καημό σου πως θα ζω
απόφαση το πήρα,
αφού ν’ αλλάξω δεν μπορώ
ότι μου γράφει η μοίρα.
Έχω το Θιό και με χτυπά
τη μοίρα και με δικάζει,
και του σεβντά σου ο καημός
μαχαίρι και με σφάζει..
Δεν ξανακάνω όνειρα
και στόχους μπλιο δε βάνω,
πάντα θα βρίσκει η μοίρα μου
αιτίες να τα χάνω.
Δε συμμετέχω σε χαρές
η μοίρα δε μ’ αφήνει,
βαστά νερό κι εγώ διψώ
και σα με δει το χύνει.
Γελούν τα χείλη μα η καρδιά
πάντα ‘ναι μαζωμένη,
της μοίρας το επόμενο
χτύπημα περιμένει.
Μ’ έχει χορτάσει η μοίρα μου
με χωρισμούς και πόνο,
και της καρδιάς το γιατρικό
δε βρίσκεται στο χρόνο.
Τ’ όνειρο μόνο φέρνει με
μέσα στην αγκαλιά σου,
γιατί η μοίρα θέλει με
να ζήσω μακριά σου.
Σπάσανε οι φτερούγες μου
με μια είδηση που πήρα,
δεν την ορίζουμε εμείς
αλλά ο Θεός τη μοίρα..
Η μοίρα μου με δίκασε
μονάχος για να ζήσω,
και μες την άχαρη ζωή
να μην ξαναγαπήσω.
Φτωχός εγώ, φτωχειά κι εσύ
έτσι η μοίρα ορίζει,
μα μες την φτώχεια η αγάπη μας
δεν παύει να ελπίζει.
Μην κλαις που σ’ άλλη αγκαλιά
η μοίρα μ’ έχει πέψη,
άμα ποθάνουμε κι οι δυο
η γης θα μας παντρέψει.
Η μοίρα ότι κι αν ζητάς
τα’ αντίθετο σου στέλνει,
γι’ αυτό και γω θα πορευτώ
και θα ‘μαι ευτυχισμένη.
Με καμε η μοίρα βασιλιά
στου στεναγμού το θρόνο,
σ’ άλλους να δίνω τη χαρά
και ‘γω να ζω στον πόνο.
Ανάθεμα την μοίρα μου
κι’ ως πότε θα μου βάνει,
τα όνειρα μου στη φωθιά
και στάχτη θα τα κάνει.
Αντίπαλο τη μοίρα μου
και το θεό αν έχω,
μες τη καρδιά εικόνισμα
πως σ’ έχω το κατέχω.
Γιαντα βρε μοίρα το χαλάς
το κάθε όνειρο μου,
φαίνετε πως επιθυμείς
σαφή το θάνατο μου.
Μοίρα κι αν-ε με πλήγωσες
κι αν μου ‘δωσες κατάρες,
εμένα δε με σταίνουνε
ανεμικές κι αντάρες.
Βγήκα χθες βραδύ να σε δω
στον ουρανό να λάμπεις,
όσο κι αν εστρογγύλεψες
πόνο πάλι μοιράζεις.
Της μοίρας σου ήτανε γραφτό
μη βλαστημάς κανένα,
κι ότι κι αν πάθει το κορμί
τα ‘χει ο θεός γραμμένα.
Μοίρα μου πάλι είσαι εκεί
κι ειρωνικά κοιτάζεις,
μου είπες πως θα ερχότανε
μα εσύ μονάχα τάζεις.
Μια μαντινάδα θα σου πω
κι ίσως να καταλάβεις,
πως είσαι εσύ η αφορμή
που όνειρα μοιράζεις.
Κάθε πρωί η μοίρα μου
στα μαύρα είναι ντυμένη,
νεκρό να θάψει τ’ όνειρο
τσι νύχτας περιμένει.
Δεν αποφεύγει ο ανθρωπος
τις μοίρας τα γραμμένα,
με τη σειρά τους έρχονται
τον βρίσκουν ένα, ένα.
Μοίρα δε σου ζητώ πολλά
δεν είμαι διακονιάρης,
πέψε μου πάθη όσα θες
ό, τι αγαπώ μην πάρεις.
Ερώτηξα τη μοίρα μου
ανε ξαναγελάσω,
και μου πε και το λιγοστό
που έχω πως θα χάσω.
Σε τόπο που ‘ταν οι χαρές
πέρασα περασάρης,
κι ήταν κι μοίρα μου εκεί
και μου ‘πε δε θα πάρεις.
Θα ‘θελα να γεννιόμουνα
απ’ την αρχή Θεέ μου,
όσες πληγές μου μοίρασε
μην ένιωθα ποτέ μου.
Γιατί μοίρα μου μ’ έριξες
στα μάτια της απάνω,
και μπλιο ζωή χωρίς αυτή
δεν ημπορώ να κάμω.
Η Μοίρα , ο Χάρος κι ο Θεός
κάνανε συμφωνία,
να μη μου πέμπουνε χαρές
μονάχα δυστυχία.
Είχα μια αγάπη μια φορά
μα εδα την έχω χάσει,
δεν είχε η μοίρα πιο βαριά
ποινή να με δικάσει.
Εγώ ποτέ μες στη ζωή
χαρά δεν έχω πάρει,
γι’ αυτό με θέλει η μοίρα μου
μαυροπουκαμισάρη.
Έσφαλα που σ’ αγάπησα
γιατί να σ’ αγαπήσω,
και βλαστημώ την μοίρα μου
γιατί να σε γνωρίσω.
Μοίρα δε σου ζητώ χαρές,
ανάγκη δεν τις έχω,
έμαθα μέσα στο κρασί
τις πίκρες μου να βρέχω.
Γιαντα η μοίρα το φερε
να ζούμε χωρισμένοι,
εσύ μιαν άλλη αγαπάς
κι εγώ είμαι παντρεμένη.
Όταν ο Θιος εμοίραζε
ταλέντα και ευτυχία,
μου φαίνεται πως έλειπα
ή φόραγα μανδύα.
Δε φταίω που σ’ αγάπησα
φταίει ο Θεός κι η μοίρα,
μα φταίω που κατάκαρδα
το χωρισμό μας πήρα.
Η μοίρα εμένα μ’ έστειλε
μακριά να κατοικήσω,
όμως την Κρήτη απ’ την καρδιά
δεν πρόκειται να σβήσω.
Λένε ότι την μοίρα του
ο καθένας μόνος φτιάχνει,
εγώ γιατί ότι κι αν ζητώ
γίνεται μαύρη στάχτη;
Χαρά μου πολυπόθητη
λάμψη στη σκοτεινιά μου,
ως ποτέ η μοίρα η σκληρή
θα σε κρατά μακριά μου.
Άχι και να ταν μπορετό
τη μοίρα μου να πιάσω,
να την εβάλω στο σκαμνί
να την καταδικάσω.
Μοίρα μου ιντα σου χρωστώ
και με παιδεύεις τόσο,
κάμε καλό λογαριασμό
για να σε ξεχρεώσω.
Τις μοίρας μου ήτανε γραφτό
βάσανα να περάσω,
άραγε θα ‘ρθει η στιγμή
κάποτε να ξεχάσω;
Μοίρα με καταράστηκες
να ζω χωρίς ελπίδα,
μη ξημερώσει και να δω
χαράς μια ηλιαχτίδα...
Είναι παράξενο να δεις
το αετό κλαμένο,
τί κι αν τον έχει η μοίρα του
στα βάσανα ζωσμένο.
Τι οφελεί να βρίσκομαι
σ’ ενούς μπαξέ τη μέση,
αφού η μοίρα μ’ αφαιρεί
το ρόδο που μ’ αρέσει.
Όσο και αν σέρνετε σκληρά
η μαυρισμένη μοίρα,
εγώ θα έχω οδηγό
τσ’ αγάπης την ελπίδα.
«  ‹  1 2 3 4  ›  »