ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ - Μοναξιά

Ευχαριστούμε όλους εσάς που έχετε στείλει μαντινάδες και παροτρύνουμε τους νέους επισκέπτες του site μας, να μας στείλουν κι αυτοί τις δικές τους να τις δημοσιεύσουμε!

Βρέθηκαν 131 καταχωρήσεις σε 3 σελίδες
Σελίδα 3
«  ‹  1 2 3  ›  »
Εσύ μπορεί να ξέχασες
μα εγώ δε σε ξέχναω,
τις ώρες που περάσαμε
στο νου θα αναζητάω.
Αυτός που ξέρει να μιλά
μονό με τη σιωπή του,
μιλά στων άλλων τις ψυχές
και ‘κεινοι στη δική του.
Σαν τον θωρείς τον θάνατο
κάντονε να κιοτέψει,
πες του αν έχει αντρειά
τη μοναξιά ας παλέψει.
Μ’ έρημη μοιάζει εκκλησιά
και άδεια η καρδιά μου,
εικόνες γίναν οι καημοί
ψαλμοί τα δάκρυά μου.
Φυσά βοριάς δεν έρχεσαι
φυσά νοτιάς δε βγαίνεις,
ήθελα και να κάτεχα
ήντα καιρό ανημένεις.
Η μόνη που θα άντεχε
στο πλάι μου να μείνει,
είν’ η σκιά μου μα κι αυτή
στη συννεφιά μ’ αφήνει.
Πήρε να βρέχει ο ουρανός
και δάκρυα ρίχνει πάλι,
πολλές ψιχάλες μοναξιάς
που τις θωρώ στο τζάμι.
Έφυγες και είμαι μόνος μου
στους τέσσερις τσι τοίχους,
κλαίνε και αυτοί και βγάνουνε
σα τη φωνή σου ήχους.
Δεν τη μπορώ τη μοναξιά,
σα φεύγεις μακριά μου,
σαν το λουλούδι το ξερό,
γίνεται η καρδιά μου.
Καλιά μια χούφτα κάρβουνα
να φάω απ’ το μαγκάλι,
παρά να σε παρακαλώ
να ‘ρθεις κοντά μου πάλι.
Μαύρο δεντρί της μοναξιάς
φύτρωσε στην καρδιά μου,
κι ο ασκιανός του έκρυψε
όλα τα όνειρά μου.
Όποιος πολλά έχει τα ‘αν
θα ‘δω’, ίσως μπορέσω,
αφήνει σε άλλους τη σειρά
και μόνος μένει απ’ έξω.
Ένα τσιγάρο άναψα
για να σε λησμονήσω,
μα ήταν κρίμα και άδικο
που’ πρεπε να το σβήσω.
Εγώ αγάπες και έρωτες
δεν τσι ελογαριάζω,
κατέχω γω το ταίρι μου
τσι μοναξιάς ταιριάζω.
Δεν την μπορώ την μοναξιά
όχι πως τη φοβάμαι,
μα θέλω και μια αγκαλιά
τα βράδια που κοιμάμαι.
Κράτα χειμώνα όσο μπορείς
μην έρθει καλοκαίρι,
και ζείσω πάλι αμοναχός
δίχως εκείνη ταίρι.
Γλυκά μιλώ με την ρακή
κι εκείνη με χαϊδεύει,
μνήμες γλυκές φέρνει μπροστά
και ο νους μου αγναντεύει.
Στη μοναξιά μου βρίσκομαι
και όλο ντουχιουντίζω,
καμιά φορά παραμιλώ
καμιά φορά δακρύζω.
Λείπεις και λείπουν οι χαρές
τα ρόδα από τη χώρα,
να’ ρθεις ν’ ανοίξουν οι ανθοί
και τα λουλούδια όλα.
Πήρε η μοναξιά μορφή
παρέα και μου κάνει,
μα το σεβντά μες στην καρδιά
δε πρόκειται να γιάνει.
Όταν η νύχτα έρχεται
πόνος βαρύς με πιάνει,
που έφυγες και μ’ άφησες
να ζω σε μια πλάνη.
Τη μοναξιά μου είπα τη
σ’ ένα λουλούδι μόνο,
και αμέσως εμαράθηκε
και ένιωσε τον πόνο.
Στο σύθαμπο τσι μοναξιάς
κεριά αχνοφωτίζουν,
θύμισε που τα μάτια μου
με δάκρυα ποτίζουν.
Αν είσαι εσύ το ταίρι μου
ο άνθρωπος της ζωής μου,
τότε για μένα η χαρά
θα’ ναι πια άγνωστή μου.
Γιαντα την κάθε μου χαρά
τη συνοδεύει πόνος,
ηντα δεν κάμω εγώ καλά
και στη ζωή είμαι μόνος;
Η μοναξιά είναι φίλη σου
και πάντα σε φιλάει,
τον φόβο τράβα νίκησε
που πάντα σε νικάει.
Τη μοναξιά μου έδεσα
παρέα με το σκύλο,
γιατί δε θέλω άλλο ‘γω
αμοναχός να σύρω.
Έφυγε η σκέψη απ’ το πρωί
κι ακόμα να γυρίσει,
δεν ήθελε πρωτομαγιά
μόνο σου να σ’ αφήσει.
Νομίζω πως τρελαίνομαι
χάνω τα λογικά μου,
γιατί έφυγες και σ’ έχασα
μέσα απ’ την αγκαλιά μου.
Ότι στο μάτι μου θα μπει
τα χέρια μου το θέλουν,
οι σκέψεις δε μου φτάνουνε
αφου εσέ δε φέρνουν.
Μια διαγραφή στο παρελθόν,
κάνε και γύρνα πίσω,
μαζί σου θέλω τα όνειρα
να πραγματοποιήσω.
«  ‹  1 2 3  ›  »