ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ - Μοίρα

Ευχαριστούμε όλους εσάς που έχετε στείλει μαντινάδες και παροτρύνουμε τους νέους επισκέπτες του site μας, να μας στείλουν κι αυτοί τις δικές τους να τις δημοσιεύσουμε!

Βρέθηκαν 183 καταχωρήσεις σε 4 σελίδες
Σελίδα 1
«  ‹  1 2 3 4  ›  »
Καρδιές π’ αγαπηθήκανε
και χώρισέ τσ’ η μοίρα,
στον άλλο κόσμο καρτερούν
να ξαναβρούν ελπίδα.
Δε θέλω ήλιους λαμπερούς
φεγγάρια μοιρασμένα,
μα θέλω τα χειλάκια σου
τα μοσχομυρισμένα.
Μοίρα μου σ’ ίντα σου ‘φταιξα
και με καταδικάζεις,
κι όλο καινούργιες συμφορές
μες στη ζωή μου βάζεις.
Στον κήπο της αγάπης μας
μαύρος ανθός προβαίρνει,
φαίνεται πάλι η μοίρα μου
αλλιώτικα τα φέρνει.
Σαν πληγωμένος αετός
απλώνω τα φτερά μου,
κόντρα να πάω τσι μοίρας μου
που δέρνει την καρδιά μου.
Στον κήπο της αγάπης μας
μαύρος ανθός προβαίρνει,
φαίνεται πάλι η μοίρα μου
αλλιώτικα τα φέρνει.
Ω! κακομοίρα μάνα μου
πως ήτανε γραφτό σου,
γαμπρό, μας μες στο φέρετρο
να τονε δεις το γιο σου.
Να μην το πείτε πουθενά
πως έχω τραγουδήσει,
για θα το μάθει η μοίρα μου
και θα με τιμωρήσει.
Πως ν’ αναλέξω τσι καημούς
απού ‘ναι μπερδεμένοι,
και να’ χω και τη μοίρα μου
αδιάκοπα να φέρνει.
Πουλί παραπονιάρικο
που τ’ άλλα σε τζιμπούνε,
ίντα χρωστείς τσι μοίρας σου
που τ’ άλλα δε χρωστούνε;
Πανωλαδιά έκαμ’ η χαρά
τσι μοίρας το μπουκάλι,
κι ως το γυρίζω για να πιώ
ανακατώνει πάλι.
Πουλί που σου’ χει τα φτερά
η μοίρα τσακισμένα,
με τα δικά μου πέταξε
κι ας τσακιστούν κι εμένα.
Φεγγάρι ποιός σε μοίρασε
στη μέση, αλήθεια, αλήθεια,
γη σου απόμεινε και σε
τσ’ αγάπης η συνήθεια;
Φεγγάρι βγήκες μισερό
που ‘ν τ’ άλλο σου κομμάτι;
ποιό ριζικό σε χώρισε
ποιά μοίρα ανάθεμά τη;
Οντε μοιράζουν τις χαρές
να πάρω εγώ δεν κάνει,
και τελευταίο στη σειρά
η μοίρα μου με βάνει.
Κουράγιο κάμω της καρδιάς
της μοίρας μην περάσει,
γιατί ανιμένει να με δει
ζητιάνο να γελάσει.
Γραμμένο το ‘χει τούτονα
της μοίρας μου το χέρι,
εσένα ν’ αγαπώ τρελά
κι άλλο να κάνω ταίρι.
Κι ο ήλιος να σκορπά χαρές
πάλι φοβούμαι Θεέ μου,
μη γίνει η μοίρα σύννεφο
και δε λιαστώ ποτέ μου.
Ανάθεμά σε μοίρα μου
κι ήντα καημό μεγάλο,
πρέπει να νιώσω στη ζωή
να μη μου πέψεις άλλο.
Ο Κρητικός σαν γεννηθεί
το ‘χει γραμμένο η μοίρα,
μπιστόλι να ‘χει στη μέση του
στα χέρια του τη λύρα.
Η μοίρα μόνο στους καημούς
μ’ έχει περιορίσει,
και μια φορά να δω χαρά
δεν θέλει να μ αφήσει.
Χαρές κι αν έχει η ζωή
εγώ δεν έχω πάρει,
πάντα με θέλει η μοίρα μου
μαυροποκαμισάρη.
Πονώ και κάνω πως γελώ
κλαίω μα δεν το δείχνω,
τσι μοίρας αποκλειστικά
τσ’ ευθύνες μόνο ρίχνω.
Πάντα θα στέκω όρθιος
ως κι αν με δέρνει η μοίρα,
ή θα νικήσω ή θα χαθώ
απόφαση το πήρα.
Φυλακισμένο μου πουλί
σπάσε το, το κλουβί σου,
και έλα τσι πόνους που βαστάς
να μοιραστώ μαζί σου.
Όλα τα φύλλα της καρδιάς
τα μοίρασα ένα, ένα,
μα τις καρδιάς μου την καρδιά
την φύλαξα για σένα.
Πουλί παραπονιάρικο
μη τρέμεις μπλιό τι μοίρα ,
γιατί και ‘γω το μέρος σου
κάτεχε πως επήρα.
Του φαραγγιού ο αετός
πάντα ψηλά πετάει,
κι ας έχει φάει ασκαγιά
τσι μοίρας και πονάει.
Σ’ απόσταση αναπνοής
με τη χαρά να σμίξω,
δεν θα μ’ αφήσει η μοίρα μου
ποτέ να την αγγίξω.
Η μοίρα δεν μ' αδίκησε
που μ’ έφερε κοντά σου,
μ’ αδίκησε που πέρασα
τόσο καιρό μακριά σου.
Λες και χω κάνει αδίκημα,
λες και χω εγκληματήσει,
κι η μοίρα μου και ο Θεός
με’ χουνε τιμωρήσει.
Μοίρα μου κάτσε αν ευκαιρείς
να σε ρωτήσω κάτι,
στα βάσανα που μου ‘δωσες
που θα την βρω την άκρη.
Ότι κι αν πεις τσι μοίρας σου
λίγο θαν’ είναι πάλι,
γι’ αυτό παντόνιαρε τηνε
κι υπομονή μεγάλη.
Όσο καλά κι αν σου φερθεί
η μοίρα η δική σου,
τραυματισμένη σοβαρά
την έχει την ψυχή σου.
Έφυγες μίσος δεν κρατώ
κακία δε σου πιάνω,
Ετσα’ ναι εμένα η μοίρα μου
κι ότι αγαπώ το χάνω.
Όσο σκληρά κι αλύπητα
η μοίρα με χτυπήσει,
έχω καρδιά που δεν μπορεί
ο πόνος να λυγίσει.
Έφυγε, γιάντα δε ρωτώ,
κακία δε του πιάνω,
ετσά ‘ναι μένα η μοίρα μου,
κι ότι αγαπώ το χάνω.
Την μεγαλύτερη χαρά
που η μοίρα μου ‘χει δώσει,
ήταν το πρώτο μας φιλί
λίγο πριν ξημερώσει.
Βάσανα κι αναστεναγμούς
η μοίρα μου μοιράζει,
μα ‘γω ‘χω αντάρτικη καρδιά
και δε τη λογαριάζει.
Μη με ρωτάς αν σ’ αγαπώ
είναι τετελεσμένο,
είναι μικρή στη μοίρα μου
από καιρό γραμμένο.
Αδιαφορώ για τσι χαρές
που μου προσφέρει η μοίρα,
γιατί από την αγάπη σου
την πιο μεγάλη επήρα.
Στην αγκαλιά σου μ’ έσπρωξε
η μοίρα μου να πέσω,
και μπέρδεψα στα δίχτυα σου
και πως θα ξεμπερδέψω.
Η κακομοίρα η μάνα μου
όλο παράγγελνέ μου,
στης μαυρομάτας το στενό
μην το περνάς υγιέ μου.
Μοίρα μου αφού δεν το’ γραφες
τσ’ αγκάλες τσι να ζήσω,
γιάντα δεν μ’ έκανες στραβό
να μην τηνέ γνωρίσω.
Είσαι γυναίκα και μπορείς
πολλούς να κατακτήσεις,
μα λάθος πόρτα σ’ έβαλε
η μοίρα να χτυπήσεις.
Μοίρα σκληρή και άπονη
γιάντα χτυπάς τσ’ ανθρώπους,
και τους γκρεμίζεις όνειρα
που φτιάχνουνε με κόπους.
Βάσανα έχω χαχαλιές
χαρά δεν έχω άλλη ,
και βλαστημώ τη μοίρα μου
ήντα θα με ποκάμει.
Χίλιες να τα διαμοιραστούν
τα όμορφά σου κάλλη,
όλες θα γίνουν όμορφες
κι όμορφη θα 'σαι πάλι.
Είχα μια αγάπη κάποτε
μα εδά την έχω χάσει,
δεν είχε η μοίρα πιο σκληρή
ποινή να με δικάσει.
Να ‘ξερα μάγια θα 'κανα
της μοίρας να πεθάνει,
γιατί τα βάσανα βουνό
πάντα μπροστά μου βάνει.
«  ‹  1 2 3 4  ›  »