ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ - Ήλιο

Ευχαριστούμε όλους εσάς που έχετε στείλει μαντινάδες και παροτρύνουμε τους νέους επισκέπτες του site μας, να μας στείλουν κι αυτοί τις δικές τους να τις δημοσιεύσουμε!

Βρέθηκαν 79 καταχωρήσεις σε 2 σελίδες
Σελίδα 1
«  ‹  1 2  ›  »
Ήλιο του κόσμου βασιλιά
στάσου καμάρωσέ την,
κι όσο μπορείς πιο τρυφερά
αχτινοχαϊδεψέ την.
Ήλιε του κόσμου βασιλιά
και κοσμοαγαπημένε,
αν τηνε βάλω δίπλα σου
λυπούμαι σε καημένε.
Ήλιε μου πες το μην ντραπείς
κι εσύ πως τη θαυμάζεις,
γιατί σε βλέπω οντέ τη δεις
ανάλαφρα και λιάζεις.
Ήλιε μου φέγγος τ’ ουρανού
του κόσμου κυβερνήτη,
θαρρώ πως λάμπεις πιο πολύ
όντε περνάς την Κρήτη.
Ήλιε ζηλιάρη θα σε πω
πανάθεμά σε ήλιε,
γιατί ‘ρθες και με ξύπνησες
στα χείλη όντε με φίλιε.
Ήλιε μου σε παρακαλώ
σήμερο μη πορίσεις,
γιατί το φως σου θα χαθεί
μόλις τον αντικρίσεις.
Η πιο ερωτική στιγμή
που έχω συναντήσει,
όταν φιλάει την κορφή
ο ήλιος για να δύσει.
Ήλιος εσύ, φεγγάρι εγώ
γι’ αυτό και σε φοβούμαι,
γιατί αν σβήσεις κάποτε
και οι δυο μας θα χαθούμε.
Ήλιε φονιά τ’ ονείρου μου
μη βιάζεσαι να φέξεις,
και του ονείρου τη χαρά
μην έρθεις να μου κλέψεις.
Ήλιε μου πρόσεξε τηνε
την άδικη τσι λάμψη,
θωρείς πως με κατάντησε
εμέ που μ’ έχει κάψει.
Ήλιε μου ανέ σκεφτείς
να παίξεις με τα κείνη,
δεν εγγυούμαι πως μπορεί
ακτίνα να σου ‘πομείνει.
Ήλιε μου πρόσεξε μη δεις
ποτέ το πρόσωπο της,
εγώ κατέχω τη θα πει
κάψιμο εδικό της.
Σα σκοτεινιάζει ο ουρανός
η σκέψη τσι με λιάζει,
γι' αυτό τελείως να χαθεί
ο ήλιος δεν με νοιάζει.
Ο ήλιος όντε θα χωστεί
και δεν ξαναπορίσει,
η λάμψη του προσώπου σου
τον κόσμο θα φωτίσει.
Στον ουρανό τσι σκέψης μου
ήλιος ποτέ δεν λιάζει,
γιατί η βαρυχειμωνιά
πάντα την εσκεπάζει.
Δίπλα στον ήλιο να σταθείς,
δίπλα να σας εβάλω,
ανάθεμά με ανε μπορώ,
τη διαφορά να βγάλω...
Και να ξεχάσει μιαν αυγή
ο ήλιος ν’ ανατείλει,
ένα σου βλέμμα είναι αρκετό
το ίδιο φώς να στείλει.
Ο ήλιος απ’ την ζήλια ντου
γρήγορα θα γεράσει,
για δεν μπορεί την λάμψη σου
να την εξεπεράσει.
Να γράψω θέλει γράμματα
στου ήλιου τσι αχτίνες,
και ότι τα χείλη δεν μπορούν
θα σου τα πουν εκείνες.
Ήλιε μου μην φανερωθείς
δεν θέλω από το φώς σου,
φέγγει τσι αγάπης μου το φώς
καλλιά από το δικό σου.
Ήλιε μου τσι αχτίνες σου
ρίξε τσι μαζωμένες,
να την εκάψεις την ξανθιά
που χει καρδιές καμένες.
Ήλιος καυτός η σκέψη σου
και η καρδιά μου χιόνι,
και κάθε που θα σε σκεφτώ
και ‘να κομμάτι λιώνει.
Ηλιος εσύ, φεγγάρι εγώ
πως θες να μ'αγκαλιάζεις,
αφού τη νύχτα φέγγω εγώ
και συ τη μέρα λιάζεις.
Ήλιε μου πες το μην ντραπείς
και εσύ πως τη θαυμάζεις,
γιατί σε βλέπω οντέ τη δεις
και εσύ το φως σου σκιάζεις.
Ήλιε μου να μην ξαναβγείς
ποτέ σου δε με νοιάζει,
μα γω ‘χω την αγάπη μου
π’ όπου προβάλει λιάζει.
Το φως του ήλιου με ξυπνά
μέσα στην αγκαλιά σου,
και μου χαλά τα όνειρα
που χαίρομαι κοντά σου.
Ο ήλιος έριξε φωτιά
να κάψει το κορμί σου,
κι αυτή στεφάνι γίνηκε
χρυσό στη κεφαλή σου.
Ήλιε μου, καλεσμένη μου
στο όνειρό μου θά ‘ναι,
μη βγεις και χάσω ότι αγαπώ,
ότι κοιμάσαι κάνε.
Ο ήλιος στο βασίλεμα
σ’ ακούμπησε στα χείλη,
κι άρπαξε ο ουρανός φωτιά
και κέντησε το δείλι.
Πολλές φορές παρατηρώ
τον ήλιο όντε βγαίνει,
την ομορφιά του την πολλή
‘πο σένανε την παίρνει.
Λέει μου ο ήλιος, κοίταξε
πως λάμπω και πως καίω,
Λιγότερο απ’ τα μάτια της,
γυρίζω και του λέω.
Ήλιε της μέρας βασιλιά
και της νυχτιάς φεγγάρι,
σαν των μαθιών του τη φωτιά
δεν έχετε τη χάρη.
Ήλιε μου γιαντα βιάστηκες
να πας να βασιλέψεις,
και μ άφησες στη σκοτεινιά
και πας αλλού να φέξεις.
Ο ήλιος δε βασίλεψε
παρέμεινε στα ύψη,
πείσμα για πείσμα μιας καρδιάς
που μ’ έχει εγκαταλείψει.
Ήλιε του κόσμου πορευτή
και του σεβντά μου μάρτυ,
χωστά αχτινοχάιδεψε
τ’ απόκρυφό μου δάκρυ.
Μακάρι να γινότανε
να’ σουν εδώ κοντά μου,
να πω του ήλιου να μη βγει
μη φύγεις μακριά μου.
Ήλιε που είσαι δυνατός
και λάμπεις όλη τη μέρα,
γιατί όταν τον έστειλες
φορούσε ακόμη βέρα;
Ο ήλιος είναι λαμπερός
ως είν’ το πρόσωπο σου,
που γίνεται λαμπρότερο
μ’ ένα χαμόγελό σου.
Ποτέ σου να μην ξαναβγείς
ήλιε μου δεν με νοιάζει,
μα 'γω 'χω την αγάπη μου
κι’ όπου προβάλλει λιάζει.
Καθώς τον ήλιο έβλεπα
τον ρώτησα για σένα,
κι εκείνος μου απάντησε
πως δεν ποθείς εμένα.
Κόκκινος βγαίνεις το πρωί
ήλιο γιατί ματώνεις,
τα χεριά σου απ’ τα όνειρα
που την αυγή σκοτώνεις.
Σαράντα ήλιοι δεν μπορούν
τη λάμψη σου να φτάξουν,
δυο σου ματιές ειν’ αρκετές
πολλές καρδιές να κάψουν.
Ήλιε μου μη πενεύγιεσαι
για το περίσσο φως σου,
κατέω γω μια κοπελιά
που φέγγει πλιότερό σου.
Ήλιε μου αν είχες ερώτα
θα σουνα λυπησιάρης,
και τ’ όνειρο μου γελαστός
δε 'θελα βγεις να πάρεις.
Ο ήλιος βγαίνει την αυγή
μα μένα ο δικός μου,
βγαίνει την ώρα που θα δει
τα δυο σου μάτια φως μου.
Αν ήσουν η ανατολή
δεν θα υπήρχε δύση,
γιατί ο ήλιος δεν μπορεί
τέτοια αγκαλιά ν’ αφήσει.
Είσ’ ουρανός και θάλασσα
ήλιος βροχή και χιόνι,
κάτι που πάει κι έρχεται
κάτι που δεν τελειώνει.
Mια καλημέρα θα σου πω,
στην πόλη βγήκε ήλιος,
κι αν κατά κει 'ναι συννεφιά,
με σε να γίνει φίλος.
Τον ήλιο απ' τον ουρανό,
σε σένανε τον φέρνω.
Τον ήλιο που’ χω στην καρδιά,
αυτόν, δεν σου τον στέλνω.
Αν μ’ αρνηθείς καμιά φορά
ο ήλιος θα χλομιάσει,
γιατί αγάπης δυνατής
το φως θα έχει χάσει.
«  ‹  1 2  ›  »