ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ - Φιλία

Ευχαριστούμε όλους εσάς που έχετε στείλει μαντινάδες και παροτρύνουμε τους νέους επισκέπτες του site μας, να μας στείλουν κι αυτοί τις δικές τους να τις δημοσιεύσουμε!

Βρέθηκαν 97 καταχωρήσεις σε 2 σελίδες
Σελίδα 1
«  ‹  1 2  ›  »
Στην πάνω μπάντα τσι μηλιάς
απόμεινε ένα μήλο,
τίνος να πω τον πόνο μου
άπου δεν έχω φίλο
Θέλω τον τάφο σκοτεινό
να ‘ναι χωρίς καντήλι,
και να περνούν να με θωρούν
μόνο οι δικοί μου φίλοι.
Ανε ποθάνω θα ΄ρθουνε
για μένα ούλοι οι φίλοι,
μ' αυτη μην τη αφήκετε
στεφάνι να μου στείλει.
Σε φίλο μην εμπιστευτείς
ποτέ το μυστικό σου,
φίλος σε φίλο θα το πει
κ’ είναι κακό δικό σου
Με Κρητικό μεγάλωσα
φίλο αδελφικό μου,
τσι μαντινάδες που’ λεγε
τσι’ χω εις το μυαλό μου.
Αν είχα εχθρούς τσι ξέχασα
φίλους δε θυμούμαι,
κι αν είχα δυνατή καρδιά
εδά την εφοβούμαι.
Η καλοσύνη είν’ αρετή
και η φιλία αξία,
γι’ αυτά πρέπει ο άνθρωπος,
να γίνεται θυσία.
Eφταξαμε μιαν εποχή
που φίλος δεν υπάρχει,
τσι χίλιους να βρεθεί κανείς
κι αυτός συμφέρον θα χει.
Για φίλους εγεννήθηκα
για φίλους θα ποθάνω,
για φίλους θα τον αρνηθώ
το κόσμο τον απάνω.
Είναι ο φίλος στη ζωή
ήλιος, νερό και χώμα,
φύλλωμα καταπράσινο
σ’ ενούς δεντρού το σώμα.
Το χρήμα είναι θάνατος
και οι γυναίκες φίδια,
οι φίλοι κι η καλή καρδιά
πραγματικά στολίδια.
Πριχού να μπω στη θάλασσα
πρώτα πατώ στην άμμο,
πρώτα διαλέγω τη φιλιά
κι ύστερα τηνε κάνω.
Σαν τη φιλιά μας δυνατή
στον κόσμο δεν ειν’ άλλη,
γιατί ‘ναι αψεγάδιαστη
πιτήδια και μεγάλη.
Είμαι μαχαίρι κρητικό
όπλο τιμής κι ανδρείας,
μα πάνω απ’ όλα ενθύμιο
παντοτινής φιλίας.
Οι χρόνοι λιγοστεύουνε
το λάδι στο καντήλι,
μαύρα μαλλιά ψαρένουνε
μα δεν ξεχνιούνται οι φίλοι.
Θα τηνε δώσω τη φιλιά
αλλού να πιάσει τόπο,
για δεν κατέχεις να εκτιμάς
αισθήματα ανθρώπων.
Σαν δεν θα βγεις στον όρκο σου
το φίδι να θυμάσαι,
που είπες να σου τυλιχτεί
τη νύχτα που κοιμάσαι.
Φιλία είναι βάλσαμο
βαριά λέξη βγαλμένη,
μα γω τη λέω απ’ τη καρδιά
που ξέρω ήντα σημαίνει.
Άμα βρε το καλοσκεφτείς
ο φίλος πάντα μένει,
να σε στηρίζει καθ’ αργά
που ο πόνος θα επιμένει.
Κάνε ένα φίλο Κρητικό
κι άμα σε συμπαθήσει,
να είσαι τότε σίγουρος
πως δε θα σε πουλήσει.
Όσους φίλους κι αν έκαμα
κι όσους γνωστούς κι αν έχω,
εσένα δε θα ξαναβρώ
στον κόσμο που παλεύω.
Σα με ζαλίζει το κρασί
οντε με κούπες πίνω,
και τη ζωή μου αν χρειαστεί
για φίλο μου τη δίνω.
Για φίλους που γινόμουνα
παντοτινά θυσία,
φεύγουν εδά στις συμφορές
κι αυτό ‘ναι αδικία.
Σα λαβωμένος αετός,
που αργοπεθαίνει μόνος,
είν’ η καρδιά δίχως φιλιές,
και την επνίγει ο πόνος.
Να εξηγήσεις προσπαθείς
τι είναι η φιλία,
μα δύσκολο κι αμπόρετο
αν δεν γνωρίζεις μία.
Μα ευτυχώς κατέχω το
πως είναι να ‘χεις φίλους,
άπου σου παραστέκονται
και στου γκρεμού το χείλος.
Φιλία εγώ εγνώρισα
κι ακόμα αναγνωρίζω,
στα πρόσωπα των φίλων μου
κι εύχομαι να τ’ αξίζω.
Με φίλους μου δεν μάλωσα
ποτέ δεν θα μαλώσω,
καλλιά χω γω να πληγωθώ
παρά να τσι πληγώσω.
Στα λίγα περιθώρια
που η ζωή μου δίνει,
έκανα μια καλή φιλία
αθάνατη να μείνει.
Καλό σου βράδυ, φίλε μου,
και όνειρα γλυκά σου,
Η Παναγιά μας κι ο Χριστός
να βρίσκονται κοντά σου!
Την καλησπέρα, φίλε μου,
μ’ αγάπη σου την στέλνω,
και σε ρωτώ ίντα γίνεσαι,
γιάντα δεν το κατέχω.
Ποτέ δεν έκαμα φιλιά
και να τηνε προδώσω,
μα του Ιούδα το φιλί
μου δίνουν κάθε τόσο.
Εφτάξαμε μιαν εποχή
που φίλος δεν υπάρχει,
τσι χίλιους να βρεθεί κιανείς
κι αυτός συμφέρον θα ‘χει.
Φίλε μου, να σε βοηθώ
κι εσύ βοήθα εμένα,
γιατί αλλιώς θε να χαθείς
κι εσύ μαζί με μένα.
Κανείς δεν το περίμενε
ετσα φιλία να σβήσει,
σαν το κερί και πίσω της
ίχνη να μην αφήσει.
Μια λέξη σου αναζητώ
από τα δυο σου χείλη,
κι αν μ’ αρνηθείς θα μείνουμε
παντοτινά δυο φίλοι.
Εγώ δεν έχω την καρδιά
για να μου δίνει αίμα,
μόνο την έχω να χτυπά
για φίλους σαν κι εσένα.
Τα χρόνια λιγοστεύουνε
το λάδι στο καντήλι,
μαύρα μαλλιά ψαρένουνε
μα δε ξεχνιούνται οι φίλοι.
Λένε πως η καρδιά μας ζει
για να μας δίνει αίμα,
μα’ γω την έχω να χτυπά
για φίλους σαν κι εσένα.
Όλα τ’ αστέρια τ’ ουρανού
απόψε θα σου στείλω,
να πούνε χαιρετίσματα
σ’ ένα καλό μου φίλο.
Στις μπόρες πρέπει της ζωής
να στέκονται οι φίλοι,
και όχι να κλαίνε γοερά
σαν σβήσει το καντήλι.
Για μένα τα χιλιόμετρα
εμπόδιο δεν είναι,
μου φτάνει που ‘σαι στην καρδιά
παντοτινέ μου φίλε.
Έχω παράνομο σεβντά
κι ανε χαθώ χαλάλι,
θυσία κάνω την καρδιά
για μια φιλία μεγάλη.
Πως πέρασε αυτή η φιλιά
και γίναμε κομμάτια,
και πήραμε εμείς οι δυο
καθένας μονοπάτια.
Μη θαρρευτείς στο φίλο σου
να πεις το μυστικό σου,
για δε θα μείνει φίλος σου
μον’ θα γενεί εχθρός σου.
Φίλοι κι αν φύγω μακριά
τη σκέψη μου θ’ αφήσω,
κι απ’ όσα ζήσαμε μαζί
τίποτα δε θα σβήσω.
Οι φίλοι όντε θα σμίξουνε
η γης σα να δακρυώνει,
και τα βουνά ραγίζουνε
κι η θάλασσα φουντώνει.
Όλα περνούν και χάνονται
στου χρόνου την πορεία,
μα δεν περνά, δε χάνεται
η αληθινή φιλία.
Τι σου ‘κανα και πλήγωσες
φίλο καθημερνό σου,
τον γέμισες παράπονο
με τον εγωισμό σου.
Τι σου ‘κανα και πλήγωσες
φίλο μικρή πιστό σου,
αν μετάνιωσες κάποτε
το λάθος θα ‘ ν’ δικό σου.
«  ‹  1 2  ›  »