ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ - Θάνατο

Ευχαριστούμε όλους εσάς που έχετε στείλει μαντινάδες και παροτρύνουμε τους νέους επισκέπτες του site μας, να μας στείλουν κι αυτοί τις δικές τους να τις δημοσιεύσουμε!

Βρέθηκαν 395 καταχωρήσεις σε 8 σελίδες
Σελίδα 6

« ‹ 3 4 5 6 7 8 › »

Κατά συρροή εγκληματείς
κι ‘ναι μεγάλο κρίμα,
το κοριτσάκι σου να δεις
μες το λευκό το μνήμα.

Τη τελευταία μου στιγμή
έλα να σ’ αντικρύσω,
εικόνα να’ χω όμορφη
του κόσμου που θ’ αφήσω!

Στον Άδη είναι σκοτεινά
μ’ αν-ε- μας πιθυμήσεις,
τα δυο μου μάτια πέμπω σου
να φέγγεις να γυρίσεις.

Ούτε κερί στον τάφο μου
να μην ανάψεις φως μου,
φτάνει η φωτιά που μ’ άναψες
και ήταν ο χαμός μου.

O τάφος μου εχορτάριασε
και έσβησε το καντήλι,
λίγο καιρό εθυμώμουνε
το θάνατό μου οι φίλοι.

Είντα θαρρείς ο θάνατος
πως είναι άνθρωπέ μου;
ζουγλός, αλαφροίσκιοτος
που κλαίει σύντεκνέ μου.

Μη μου θυμώσεις δείλι μου
με την αυγή σ’ αργήσει,
για κάποιους το ροδόχρωμο
της μέρας δεν θ’ αρχίσει.

θάψτε μαζί με μένανε
τη πίκρα και τον πόνο,
να φεύγουν πια από πάνω μου
όσο εγώ θα λιώνω.

Μια καρδιά 'ναι δυνατή,
σαν ένα παλικάρι,
μα τώρα που σε έχασα,
ραγίζει σαν το τζάμι.

Πριν ποθάνω να βρεθώ
θέλω στην αγκαλιά σου,
και η στερνή μου η πνοή
να βγει με τ’ όνομα σου.

Λένε ο θάνατος αρχή
άλλης ζωής πως είναι,
κι έδωσα όρκο πως κι εκεί
στο πλάι σου θα είμαι.

Φρόντισε μοίρα μου ποτέ
αυτό να μην το ζήσω,
ανθρώπων που αγάπησα
το φέρετρο να κλείσω.

Τον Χάρο ταπεινώνουνε
οι Άντρες σαν θα σβήσουν,
γιατί στα μάτια τον θωρούν
τα βλέφαρα πριν κλείσουν.

Πολλοί δεν ετρομάζανε
στη σκέψη του θανάτου,
όμως μετά λυγίσανε
σαν νιώσαν τ’ άγγιγμά του.

Ένα κομμάτι της ζωής
είναι κι ο θάνατος μου,
κι εσύ θα φταις αν το γευτώ
πριν από τ’ άλλα φως μου.

Αθάνατος, με θάνατο
γίνεται αυτός που ξέρει,
σώμα να δίνει και ψυχή
τη λευτεριά να φέρει.

Ήντα το θέλω ο τάφος μου
πόξω να στραφταλίζει,
αφού το έρμο μου κορμί
‘πό μέσα θα σαπίζει.

Και σαν με πάνε και θα μπω
στο τάφο να μην κλαίνε,
μόνο τα χείλη τζι τα δυο
το σ’ αγαπώ να λένε.

Το φέρετρο απού θα μπώ
λιτό το θέλω να 'ναι,
και μόνο φίλοι καρδιακοί
στο τάφο να με πάνε.

Γιάντα, Θεέ, εδιάλεξες
το σπίτι του να κλείσεις,
γονέους, χήρα και ορφανά
όλους θα καταλύσεις.

Σαν έρθει εκείνη η στιγμή
προτού τα μάτια κλείσω,
η τελευταία ανάμνηση
θα ‘σαι που θα κρατήσω.

Το χάρο εφαντάστηκα
και ετρομοκράτησε με,
μα είδα ψυχές αξέγνοιαστες
και παρηγόρησε με.

Οντε θα με κηδεύουνε
εσύ να προσπεράσεις,
θέλω το δίσκο να βαστείς
τον κόσμο να κεράσεις.

Όταν πεθάνω θε να πω
του χάρου ένα ζήτω,
μα θα με κλαίνε τα παιδιά
που έζησα μαζί ντω

Θεέ μου και δως του δύναμη
τον χάρο να νικήσει,
να ξανάρθει στη γειτονιά
γιατί μας έχει λείψει.

Δεν έχει ο χάρος συγγενή
και το ‘χει αποδειγμένο,
και το Χριστό, Θεού παιδί
στον Άδη έχει σταλμένο.

Όταν ποθάνω και θαφτώ,
στο φέρετρο μου απάνω,
βάλτε μπιστόλι Κρητικό
να δείχνω ότι υπάρχω.

Όταν θα δεις το δειλινό
τον ήλιο ματωμένο,
κανε για μένα μια ευχή...
την ώρα αυτή πεθαίνω.

Φάρμακα ληξιπρόθεσμα
παίρνω για να ποθάνω,
αφού δεν σ’ έχω δίπλα μου
ιντα να ζω να κάνω;

Δεν θέλω με τα κλάματα
να κλάψεις στο χαμό μου,
σα ζούσα τα βαρέθηκα
να ‘ναι στο πρόσωπο μου.

Ποθαίνω και στα μάτια μου
να ‘ξερες τι σημαίνει,
και η τελευταία μου ματιά
μαζί σου ερωτευμένη.

Σα θα ποθάνει ο ανθρωπος
τα πάντα οπίσω αφήνει,
μα το δικό σου το φιλί
θα θελα να πομείνη.

Μια χάρη θέλω απ’ το θεό
και προσευχές θα κάνω,
να μη σε χάσω αγάπη μου
ειδάλλως θα πεθάνω.

Γράψε με αίμα της καρδιάς
στον τάφο να μη σβήσει,
αγάπησε που προδόθηκε
δεν άντεξε να ζήσει.

Πες μου το μόνο μια φορά
πως μ’ αγαπάς μικρή μου,
και δε με νοιάζει ύστερα
να σβήσει η ζωή μου.

Φιλί μην δώσεις του νεκρού
ποτέ δεν θα το νιώσει,
πάει στον τάφο να κλειστεί
σιγά, σιγά να λιώσει.

Άνοιξε γή και πάρε με
παρέα να του κάνω,
βαρέθηκα αμοναχός
στον κόσμο των απάνω.

Παππούλι μου στον τάφο σου
αν δεις νερό στην άκρη,
δεν είναι από την βροχή
μα απ’ το δικό μου δάκρυ.

Ήθελα μόνο μια φορά
στον Άδη να κατέβω,
κι όσους κι αν έχω εδικούς
οπίσω να τσι φέρω.

Ο χάρος χάρες δεν κοιτά
τα νιάτα μόνο παίρνει,
κι αφήνει πίσω του καημούς
και στεναγμούς μας φέρνει.

Χίλιες φορές το θάνατο
από την ζωή να φύγω,
παρά στην απουσία σου
να λιώνω λίγο, λίγο.

Ο θάνατος σου μ’ έκαμε
δάκρυα πολλά να χύσω,
αυτό όμως δεν εμπόρεσε
να σε γιαγύρει οπίσω.

Όταν θα φύγω απ’ τη ζωή
τότες μονό θα νιώσεις
τι άξιζα για σε’ νανε
και θα το μετανιώσεις.

Μονό που θα’ ναι ποια αργά
όταν το καταλάβεις,
νεκρός δεν ανασταίνεται
οσο και να τον κλάψεις.

Δεν θέλω εγώ στον τάφο μου
κόλλυβα και παγάκια,
μονό το Σίβας άφθονο
με μπόλικα παγάκια.

Το χωρισμό όποιος έζησε
θάνατο δεν φοβάται,
γιατί αζωντανούς νεκρούς
ο χάρος δεν θυμάται.

Μέχρι να κάνει μια στροφή,
ο δείκτης στο ρόλοι,
μπορεί να αλλάξει η χαρά,
να γινει μοιρολόι .

Καμία φορά ο θάνατος
μπορεί να ξεκουρασει,
τον δυστυχή που χει πολλά
μες τη ζωή περάσει.

Δε σε φοβάμαι θάνατε
σ' έζησα στην ψυχή μου,
αφού την άδειασε ο καημός
κι έμεινα μοναχή μου.

Το μονοπάτι της ζωής
σ 'ένα γκρεμό τελειώνει,
κι απού 'χει στην ψυχή φτερά
τ 'ανοίγει και γλυτώνει.

« ‹ 3 4 5 6 7 8 › »

Cretan Serenades

ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ - Θάνατο

Prefectures of Crete

Chania Prefecture

Rethymnon Prefecture

Heraklion Prefecture

Lassithi Prefecture